Column: Maar wat als het zwijgt

Ja, je hoofd en lijf zijn inderdaad een soort van één…

Je hoofd staat niet los van je lijf (gelukkig)…

Wat je denkt is wat je voelt (klopt)…

Je lichaam vertelt wat je nodig hebt (uhuh)…

Luisteren naar dat lijf van je dus. Leuk, maar… wat als dat lijf zwijgt?

Zaterdagmiddag sprak ik iemand wiens schoonvader afgelopen week gediagnosticeerd is met darmkanker. Ik vroeg wat zijn klachten waren, waarop haar antwoord was: ‘niet’. Haar schoonvader was tussen zijn werkzaamheden als boer door even voor bevolkingsonderzoek op pad gegaan. Kwam met darmkanker thuis.

Niks heeft hij gevoeld, niks is aan hem te zien. En dát, dat vind ik een eng idee. Je lichaam waar je zo goed naar moet luisteren, dat zwijgt. Goud is het, dat daar tegenwoordig bevolkingsonderzoeken voor zijn. Onderzoeken die voor deze (schoon)vader en anderen het verschil kunnen maken door er hopelijk op tijd bij te zijn. Maar voor anderen jonger dan 55 jaar, komt dat bevolkingsonderzoek misschien te laat.

Zo zweeg ook mijn lijf. Zonder enige subtiele waarschuwing ging ik naar de grond. Ik was 16 jaar toen ik een epileptische aanval kreeg. Met een zware hersenschudding, een inwendige bloeding en een botbreuk van de schedelbasis als erfenis. In hoeverre je teleurgesteld en boos kunt zijn op een orgaan, kan ik toch wel zeggen dat ik mijn hersenen het nodige heb verweten. Ik ben een stuk vertrouwen in mijn lijf verloren.

Dit alles neemt mijn bewondering voor het menselijk lichaam niet weg. Hoe waanzinnig complex ons lichaam is, en hoe vaak het wél goed gaat. Nog steeds heb ik wat vertrouwensissues in het vertrouwen op mijn lichaam, maar bovenal heb ik er een boodschap aan overgehouden. Een boodschap die na het gesprek van zaterdag weer meer naar de voorgrond kwam. Die voor alle doelgroepen passend is, dus ook voor jou, voor mij, voor iedereen:

Wees verrekte zuinig op dat lichaam van je, het is limited edition.