Column: Practice what you preach
“Mensen moeten leren niet overal over in te zitten, als je verdrietig blijft over alles wat je hebt meegemaakt heb je echt een k** leven”, sprak hij..
Vader vermoord, uit huis geplaatst, veel ellende meemaakt. Jongen van de straat. Oh, en hij is 11 jaar.
De sessie was gericht op het verkennen-herkennen-erkennen van de basisemoties. Boos, bang, blij en verdrietig, als posters op de muur. Het raken van een van de posters leverde een punt op en de opdracht om een voorbeeld te noemen van een situatie waarin je deze emotie hebt gevoeld.
Na de emoties blij en bang te hebben gehad, schoot hij de voetbal met volle vaart op de poster ‘verdriet’. Na enthousiast roepen dat hij 2 punten voorstaat op mij, zei hij “Oh en een voorbeeld? Mwoah ik heb nooit echt verdriet”. Met zijn geschiedenis in mijn achterhoofd kon ik mij hier weinig bij voorstellen.
Ik hield er in mijn hoofd verschillende hypotheses op na: vermijdingsgedrag, dusdanig veel afstand van lichaam en lijf dat hij het daadwerkelijk niet voelt, afgestompt door leven op de straat. Het kon van alles betekenen. Dit was het moment waarop hij zei “Mensen moeten leren niet overal over in te zitten, als je verdrietig blijft over alles wat je hebt meegemaakt heb je echt een k** leven”.
Alsof ik een man van 70 met al zijn littekens hoorde spreken, in het lijf van een 11-jarige jongen. Hij geloofde, hij voelde, hij leefde wat hij zei. Met zijn cacao bruine kijkers keek hij mij recht aan, zijn schouders achterover, kin omhoog en zijn armen over elkaar.
Het leek geen compensatiegedrag, geen overmoed, geen camouflage als je het mij vraagt. Nog geloofwaardiger werd hij toen hij zijn verhaal vervolgde: “Dat betekent niet dat ik nooit verdrietig ben hoor, ook ik huil wel eens in een hoekje. Ik weet dat jongens dat niet stoer vinden, dat mensen denken van niet, maar mannen huilen ook hoor”. En tijdens zijn huilen bedacht hij zich elke keer weer dat het verleden niet te veranderen was en de toekomst wel, zo vertelde hij.
Deze sessie zal ongeveer 2 jaar geleden geweest zijn. En ik weet het als de dag van gisteren. Deze jongen heeft mij iets moois meegegeven. Het gedachtegoed was niet nieuw voor me, maar het kreeg voor mij weer betekenis door het hem te horen zeggen.
In ons hoofd weten we vaak drommels goed wat het juiste is om te doen of denken. We kunnen het een ander goed vertellen, maar zelf voelen we het soms te weinig. Vergeet niet jezelf dezelfde wijsheid te gunnen en te leven zoals je je collega’s, cliënten, leerlingen, vrienden, vader, moeder, kinderen etc. gunt.