Praktijkverhaal: Hoogbegaafd en vastgelopen: niemand leerde haar te leren.

Terug naar alle nieuws

Praktijkverhaal van Nathalie Jans, PMT’er en promovenda.

Al enige tijd was ik met een jongedame aan het werk. Ze liep op allerlei vlakken vast, waardoor school uiteindelijk steeds minder lukte. Het schortte behoorlijk aan haar zelfvertrouwen, en hoewel ze ontiegelijk lieve en meegaande ouders had, lukte het hun ook niet meer. Al die jaren was het haar op school vlekkeloos verlopen, dit zorgde ervoor dat veel executieve functies behoorlijk ondermaats waren. De vele jaren school met veel complimenten, weinig uitdagingen en nog minder fouten maken, zorgden voor een hoog gehalte perfectionisme. Alles lukte haar altijd in een keer, tot het moment dat het niet meer lukte. De studie vroeg te veel van haar, het plannen en overzicht houden ging minder en door de verschillende opdrachten lukte het timemanagement nog minder. Gevolg: haar emotie-regulatievaardigheden werden flink op de proef gesteld, het zelfvertrouwen kelderde en haar motivatie en concentratie werden steeds minder.

“Alles lukte haar altijd in een keer, tot het moment dat het niet meer lukte.”

Gelukkig werd er aan de bel getrokken en zijn we samen met een expert in plannen en organiseren, begonnen met stutten en steunen. Ze mocht legaal minder naar school en kreeg hierdoor meer ruimte om ook buiten school weer bezig te zijn met vrienden en bijbaantjes. Er werd aan de ene kant hard gewerkt aan het verbeteren van haar executieve functies en aan de andere kant kwam ze bij PMT om ook haar zelfvertrouwen een boost te geven.

De uitdaging zat hem erin dat ze steeds merkte dat ze veel meer kon dan dat ze vooraf dacht en haar veel dingen alsnog in één keer lukten. Aan mij de taak als PMT’er om de opdrachten voor deze slimme meid te bedenken. Nee, we mogen niet van hoogbegaafdheid spreken, want het IQ was 129 op het moment van testen. Het moment van testen was toen ze volledig vastgelopen was en volledig in de stress zat. Wie zei ook alweer dat hoogbegaafdheid alleen een IQ was? Ik niet in ieder geval.

“Ze gaf me hierbij een uitdaging: geef mij steeds vage opdrachten, want daar gaat het op school ook fout mee.”

Enfin, door de therapie bloeide deze jongvolwassene steeds meer op en kreeg ze haar leven stapje voor stapje op de rit. Helaas moest ik met pijn in mijn hart aankondigen te gaan stoppen met PMT. Dit keer niet vanwege budgettering, maar omdat ik een uitdaging in de onderzoekswereld gevonden had en dit helaas niet meer kon combineren met PMT. Samen hebben we gekeken naar hoe we de laatste sessies zo leerzaam mogelijk konden vormgeven. Ze gaf me hierbij een uitdaging: geef mij steeds vage opdrachten, want daar gaat het op school ook fout mee. In het begin lukte dit nog prima: ‘bouw een midgetgolfbaan’, ‘bouw een toren’, ‘uitdagende puzzels’, ‘de bomontmanteling’, ‘een toren van hoepels’ en ‘het maken van een dominobaan’. Zelf had ik al wel eens in een andere casus geoefend met het op elkaar zetten van twee ballen, wat erg lastig ging. Echter was deze cliënte al zo goed geoefend om creatief en breed naar opdrachten te kijken, dat het haar uiteindelijk lukte om een toren van 10 ballen te maken! Stomverbaasd als ik was, konden we concluderen dat ze een boel geleerd had. En hoewel ze vast en zeker nog wat obstakels op haar weg zal tegenkomen, kon ik haar met zelfvertrouwen loslaten.

Foto: Nathalie Jans